Animowane kwiaty - Fiołki

"Fiołek to słowik"

Serdecznym liściem ogrzane,

Chcąc miłości aksamit wysłowić

Skromne fiołki

Śpiewają wonności sopranem.

W świecie kwiatów

Fiołek - to słowik.

Maria Pawlikowska Jasnorzewska

 Fiołki

Leśnych fiołków bukiecik dostałem,

Maleńki okruch błękitnego nieba,

Zaklęte w zapach piękno doskonałe,

Którym swą miłość wiosna chce wyśpiewać.

Jeszcze czuć na nich dotyk Twojej dłoni,

Jeszcze drżą płatki muśnięte ustami,

Wciąż czuję mgiełkę fiołkowej woni,

I Twoich oczu spojrzenia aksamit.

Odtąd już zawsze wiosna będzie miała,

Zapach fiołków i Twoje spojrzenie,

Którego ciepłem chwilę zatrzymałaś,

Wpisując w pamięć słoneczne marzenie.
Jan Lech Kurek

Fiołki

Fiołki, u nas w lesie nie pachną tak mocno,

Jak te, co zakwitają na parmeńskich targach,

I zakochanych słowa pod niebem północnym

Nie drżą tak niecierpliwie, jak na cierpkich wargach

Łaskawego Południa, gdzie wszystko jest prostsze,

Gdzie oczy - wyznaniami, usta ciałem płoną,

Gdzie wszystkie, prócz zieleni, barwy są najsłodsze.

U nas właśnie inaczej. U nas jest zielono.

W chłodnej zieleni lasu błądzimy oboje,

Patrz, pierwsze fiołki kwitną w zamrożonej rosie,

Jeszcze lśnią w moich rękach a już gasną w twoich,

Gdy ci je na dzień dobry daję z drżeniem w głosie.

Dziękujesz, ale w głosie nie słyszę podzięki,

Uśmiechasz się, a smutkiem przyjaźni powiało,

I fiołki opadają na ścieżkę z twej ręki,

Jak słowa niepotrzebne... Tyle z nich zostało.

Ale głos wczesnej wiosny dotąd we mnie dźwięczy,

Jakbym dotąd nie wierzył, żem żądał zbyt wiele;

Taka już być musiała ta miłość młodzieńcza,

Gorzka jak zapach fiołków i chłodna jak zieleń.

Stanisław Baliński

 

 Fiołki

Te Fiołki, co mnie nęcą,

Te nie siedzą skryte w trawie -

Lecz spod długiej, ciemnej rzęsy

Patrzą na mnie tak ciekawie.

Spod tej rzęsy, co ocienia

Piękniej niźli traw zieloność,

W niebieskiego mgle spojrzenia

Patrzy na mnie nieskończoność.

Niezmierzona, dziwna głębia!

W niej się wszystko, wszystko mieści:

Wymarzone senne skarby,

Czarodziejskich raj powieści.

Ale na tych skarbach wróżka

Położyła swe pieczęcie,

Strzeże ocząt i serduszka

Sen cudowny i zaklęcie.

I te oczy drzemią jeszcze

Otoczone tajemnicą,

Choć z nich czasem błyśnie promień

Jedną, wielką błyskawicą.

Do fiołków

Dwórki, bądźcie pozdrowione:

Wasza świta

Wiosnę Wita,

Niesie jej koronę.

Niech się inne w kras rozkwicie

Kłonią przed nią:

Wy straż przednią

Zawsze stanowicie.

Robert Herrick

 Fiołek

Skromnej barwy i woni,

Kwitł fijołek na błoni,

Fijołek maleńki.

Pasterka biegła po łące

Zbierając kwiaty kwitnące,

Dalej, dalej! Słodkie śpiewając piosenki.

"Ach! gdybym ja w tej dobie,

Myślał kwiatek sam w sobie,

Miał kraśnej róży wdzięki!

Może by ona mię wzięła,

Może do piersi przypięła,

Ach! przynajmniej

U swojej białej sukienki!"

Lecz pasterka przebiegła,

Fijołka nie postrzegła,

Zdeptała kwiat maleńki.

Konając jeszcze zawołał:

"Gdym się podobać nie zdołał,

Dzięki, dzięki!

U nóg jej konam - dość dla mnie!"

Johann Wolfgang Goethe

  Fiołki 

Fiołki, jak i inne kwiaty, nie chciały mieć ust i oczu,

rąk, które można załamać, włosów, co mogą posiwieć.

Wolały zamilczeć w trawie, z daleka na uboczu.

Wolały nie być szczęśliwe ani też nieszczęśliwe.

Fiołki nie chciały się spalić w pożarze na siódmym piętrze,

fiołki nie chciały umierać na łóżku w krzyku i strachu.

Nie chciały być wcale większe, mądrzejsze i gorętsze,

życzyły sobie spokoju w niskim, fiołkowym zapachu.

Fiołki nie chciały miłości, tęsknot i czekan na listy.

Nie chciały płaczu marzenia, kiedy je na śmierć wzywają.

Wolały codzienną pszczołę obojętności złocistej,

która im serca nie weźmie, bo go umyślnie nie mają.